Geboortefotografie Nijmegen | Het is een blondie…!

Geboortefotografie Nijmegen – Het is een blondie…!

Cindy nam al heel vroeg in haar zwangerschap contact met mij op voor een zwangershoot, newbornshoot en geboortereportage. Tijdens haar zwanger fotoshoot vertelde Cindy dat zij er bewust voor gekozen heeft om zonder partner een kindje te krijgen.

Cindy was uitgerekend op 11 februari. Ik stond inmiddels al bijna 2 weken standby en het kon nu ieder moment gaan gebeuren.
Op zaterdagavond 8 februari stond ik op het punt om naar bed te gaan, toen ik ineens een sms-je kreeg van Cindy met de boodschap “Weet het niet zeker of het nu begint maar ik krijg het steeds vaker in de rug en harde buiken. Ik ga nu naar bed en hoop in slaap te vallen”. Ook ik ging naar bed en legde mijn telefoon op het nachtkastje… just in case… maar ik werd gewoon de volgende ochtend wakker zonder gebeld of ge-smst te zijn. Ik was toch wel benieuwd hoe het ging en stuurde haar om 8.30 een berichtje. Ze was net, met een vriendin, in het geboortehuis Neo in Nijmegen aangekomen en zat op 3 cm ontsluiting. Het was nog iets te vroeg voor mij om er al naartoe te gaan, dus ging lekker met mijn man en zoonlief nog even ontbijten. ’s Middags was ik toch enigszins onrustig en zat maar te wachten tot ik kon gaan. Nadat we nog een paar keer ge-smst hadden en zij inmiddels op 6 cm zat besloot ik om ook die kant op te gaan. Om 12.30 uur was ik bij haar in het geboortehuis en ik kon zien dat ze het zwaar had. Haar kindje bleek een sterrenkijker te zijn, waardoor zij al snel persweeën kreeg die ze moest wegzuchten. Iedereen die een natuurlijke bevalling heeft meegemaakt weet dat persweeën wegzuchten echt onmenselijk is.

Om 14.00 uur ging de verloskundige weer bekijken hoe ver de ontsluiting inmiddels was, maar helaas zat ze nog steeds op ca. 7 cm. Ook werd er naar het hartje van de baby geluisterd en de verloskundige was er niet gerust op. De baby reageerde iets te veel. En toen ging alles even in een sneltreinvaart. De verloskundige belde met de verloskamers van het aanliggende Canisius Wilhelmina Ziekenhuis om haar over te dragen. De baby reageerde teveel op de weeën en het was beter als dit middels een CTG in de gaten gehouden zou worden. Cindy werd met bed en al naar de verloskamers gereden en samen met haar vriendin pakte ik alle spullen bij elkaar en renden we door het ziekenhuis naar de verloskamers. Toen we daar aankwamen werd Cindy aangesloten op de CTG en nam een team van verloskundigen en verpleegkundigen het over van haar eigen verloskundige.

Inmiddels was Cindy haar moeder ook onderweg naar het ziekenhuis en arriveerde ze kort na de overplaatsing. De verloskundige had al een paar keer de ontsluiting gecontroleerd maar er bleef steeds een soort van flapje (zoals ze het noemde) voor zitten waardoor ze nog niet volledige ontsluiting had. Na dit flapje een paar keer gemasseerd te hebben, in de hoop dat het daarna weg zou zijn, liet de volledige ontsluiting op zich wachten. Op een gegeven moment heeft de verloskundige het flapje opzij geduwd, omdat het niet meer anders kon en er geen vooruitgang in leek te zitten. Dit was vrij pijnlijk, maar de weg was nu eindelijk vrij voor om te mogen persen. Bij de volgende wee mocht ze zachtjes meepersen, maar de baby leek dit niet heel erg fijn te vinden en bij de weeën erna ook niet. Er werd wat bloed afgenomen bij de baby via zijn hoofdje. De verloskundige zet een soort koker op het hoofdje van de baby en heeft met een lamp erop goed zicht op het hoofdje. Haar eerste opmerking was “Nou… het is een blondie hoor!”

Helaas mislukte het bloedprikken tot twee keer toe. Inmiddels werd de gynaecoloog erbij gehaald omdat Cindy inmiddels helemaal uitgeput was na ca. 6 uur persweeën weggezucht te hebben en de baby niet goed reageerde, waarschijnlijk omdat zijn navelstreng om zijn nekje zat, werd vermoed. De gynaecoloog besloot om de baby een handje te helpen en hem te halen middels de vacuümpomp.
En om 19.06 werd Jim geboren met een gezond gewicht van 3416 gram. Jim had wel wat opstartproblemen en heeft nog een paar dagen op de couveuse-afdeling gelegen, maar na 5 dagen mochten mama en zoon lekker naar huis.

Anderhalve week later mocht ik Jim nogmaals fotograferen voor zijn newborn fotoshoot. En wat een schatje was het! Zó leuk om hem weer te zien en vast te mogen houden!
Lieve Cindy en Jim ik wens jullie heel veel geluk samen!