Mijn eigen bevalling gefotografeerd – Geboorte fotografie Arnhem
Naast dat ik veel zwangeren en newborns fotografeer, richt ik mij ook op geboortefotografie. Een fenomeen dat nog redelijk nieuw is in Nederland. Maar waarom? Iedereen huurt een fotograaf in als er getrouwd gaat worden, maar bij een (nog) bijzondere gebeurtenis als de geboorte van je kind doe je dat niet… best gek eigenlijk, toch?!
De geboorte van onze oudste zoon Sven verliep erg onverwachts, hij werd 8 weken te vroeg geboren en we hadden niet eens een fototoestel bij ons. Er zijn slechts een aantal foto’s gemaakt met de telefoon van mijn man… niet de beste kwaliteit dus! Wat baalde ik hiervan zeg. Dit gaat me niet nog een keer gebeuren dacht ik, mocht ik nog een keer in de gelukkige positie komen om nog eens zwanger te worden. Zwanger worden ging bij ons ook niet vanzelf, in DIT blogbericht vertel ik daar iets meer over.
Toen ik vorig jaar mei toch weer zwanger raakte, wist ik gelijk dat ik deze bevalling wilde laten fotograferen. Na de kritische 12 weken heb ik dan ook gelijk mijn collega Marry van Fermont Fotografie gemaild met de vraag of zij dit wilde doen. En gelukkig zei ze ‘ja’! 😉 Ik wist al vrij snel dat deze bevalling weer een (geplande) keizersnede zou worden, aangezien Sven ook met een keizersnede gehaald is en door zijn vroeggeboorte het litteken binnenin hoger zit dan normaal. De kans op scheuring van het litteken bij een natuurlijke bevalling zou namelijk te groot zijn. Gedurende mijn zwangerschap kwam ik regelmatig bij de gynaecoloog op controle en haalde ik steeds het punt aan dat ik graag een fotograaf erbij wilde hebben deze keer, juist ook omdat ik het bij de vorige keer niet had en alles zo onverwachts ging. Ongeveer 2 weken van tevoren werd de keizersnede gepland en wist ik ook wie de betreffende gynaecoloog zou zijn die de keizersnede zou uitvoeren. Nu kon ik eindelijk direct overleggen of zij ermee akkoord was of niet. Tijdens een telefonisch consult heb ik haar verteld over mijn eerste bevalling en hoe die was verlopen en dat ik het zo ontzettend jammer vond dat ik daar geen foto’s van heb. Zij begreep dit heel goed en gaf aan dat ze er absoluut geen problemen mee had als ik een fotograaf mee zou nemen. YES!!! Stap 1 was gezet… op naar de volgende… de anesthesioloog moest ook nog akkoord geven, maar de betreffende persoon zou pas 1 dag van tevoren bekend zijn. De gynaecoloog was zo vriendelijk om aan te bieden met de anesthesioloog te overleggen zodra bekend was wie het zou zijn. En zoals beloofd belde de gynaecoloog mij een dag van tevoren om te melden dat ze overleg hebben gehad over mijn verzoek en dat ze beiden akkoord zijn! Whooohoooo wat was ik blij zeg!!! Ik heb gelijk Marry gebeld om te zeggen dat ze mee mocht naar de o.k. Wat een spanning nog zo op het eind…
De volgende dag moesten we ons al vroeg melden om 8.00 uur, aangezien we om 10.20 uur op de planning stonden. We hadden met Marry afgesproken in het ziekenhuis en troffen elkaar in de hal. Een spannende dag zou volgen! Na aanmelding gingen we naar de afdeling en werden we geïnstalleerd in een kamer op de kraamafdeling. Er werd nog een CTG gemaakt en een infuus geprikt en voor dat we het wisten werden we al opgehaald om naar de o.k. te gaan. In alle haast had Marry niet eens meer tijd om nog even snel een boterhammetje te eten. Marry is zelf ook zwanger en was er niet zeker van of haar ontbijt voldoende zou zijn om het te redden tot aan de operatie. Op hoop van zegen dan maar…
Daar lag ik dan op de operatietafel, de ruggenprik was gezet en nu maar wachten tot alles goed verdoofd was. De gynaecoloog prikte een paar keer in mijn buik en vroeg of ik dat nog voelde. Ik voelde nog wel wat, maar wist eigenlijk niet meer of dit normaal was of niet. ‘Je mag nog wel iets voelen, maar het mag geen pijn meer doen’ werd me gezegd… Ok, nou ja ik voelde wel iets maar dat zal wel zo horen dan. Alles werd klaar gemaakt om de incisie te maken en te beginnen. Hmmm dit deed toch best wel pijn dacht ik, had ik dat de vorige keer bij Sven ook? En een moment daarna wist ik het zeker… NEE dit had ik de vorige keer niet!! Ik voelde ze snijden… AU!! Er werd direct gestopt, de ruggenprik was niet goed gezet. Maar wat nu… normaalgesproken wordt de patiënt gelijk onder narcose gebracht om alsnog verder te kunnen, maar de specialisten wisten ook dat ik dat eigenlijk liever niet wilde. Ik wilde het meemaken hoe mijn kindje geboren zou worden. De gynaecoloog vroeg wat ik wilde en even wist ik het zelf ook niet meer. Aan de ene kant dacht ik breng me maar geheel onder narcose dan voel ik in ieder geval die pijn niet meer, maar aan de andere kant wilde ik erbij zijn als mijn mannetje ter wereld zou komen. De gynaecoloog raadde mij aan om alsnog overeind te komen en de ruggenprik opnieuw te laten zetten. Zo gezegd, zo gedaan… en deze keer ging het goed, al gauw voelde ik niets meer en kon de operatie verder gaan.
Ik had helemaal niet in de gaten dat Marry op dat moment bijna niet goed werd en zich nog maar net op de been kon houden. Door alle commotie, te weinig gegeten en haar zwangerschap werd het haar even te veel en ging het nog maar net goed. Gelukkig werd ze bijgestaan door een hele lieve verpleegkundige die haar goed in de gaten hield. De operatie ging gelukkig snel verder en al snel zei de gynaecoloog dat ze de baarmoeder gingen openen, wat betekent dat de baby ieder moment geboren kan worden. Marry raapte zichzelf bij elkaar (wat een kanjer he! 😉 ) en concentreerde zich op haar werk. Enkele seconden later werd onze zoon Melle geboren, een gezond kereltje van 3660 gram. Kort werd hij meegenomen door een verpleegkundige om even gecontroleerd te worden. Voor Marry werd snel iets zoets te drinken gehaald, zodat zij er ook weer tegenaan kon. Daarna kwam mijn man hem brengen, zodat hij nog lekker bij mij kon liggen totdat de operatie klaar was en we naar de verkoeverkamer konden.
Jemig… wat een avontuur was het weer (ook echt weer iets voor ons dit)!
Maar het belangrijkste is dat onze zoon gezond is en we er prachtige foto’s van hebben.
Dat neemt niemand ons meer af!
Wil je het uitgebreide blogbericht van Marry lezen hoe zij het beleefde, kijk dan HIER eens op haar website.
