Ik was te laat…
Zwanger van mijn eerste kindje, eindelijk na 4 jaar IVF-en en ik genoot er echt van. Dat getrappel in mijn buik, ik had mijn kindje nog nooit zo dichtbij me gevoeld, ik vond dat zo’n fijn gevoel. Zo’n gevoel dat je nooit meer alleen bent.
Alles ging goed, de kinderkamer was al klaar (ja ja… we waren redelijk op tijd) en we besloten om nog lekker met z’n tweeën op vakantie te gaan naar Zuid-Frankrijk. Het was heerlijk, lekker weer, mooie omgeving en na twee weken gingen we weer naar huis. Ik was toen 26 weken zwanger.
Twee weken later bij 28 weken begon de ellende… ik kreeg een bloeding. Op zich schrok ik daar niet eens heel erg van. Ik wist dat mijn placenta voor de uitgang lag (placenta praevia) en dat bloedingen konden voorkomen. Mijn gynaecoloog vroeg ook bij elke controle of ik geen bloedingen had gehad. Niet wetende dat dit er ook wel eens voor kon zorgen dat je kindje al geboren zou worden. Voor de zekerheid toch maar het ziekenhuis gebeld, bloeding was inmiddels alweer gestopt, maar ze wilden toch nog een controle doen. Alles was goed, maar ik moest toch een nachtje blijven. Uiteindelijk werden het twee nachtjes.
En vanaf dat moment bleven de bloedingen komen, elke keer zaten er een paar dagen tussen tot ik voor de derde keer opgenomen werd en moest blijven. Ik was inmiddels 32 weken en een dag later werd onze zoon geboren, veel te vroeg…
Ik had nog zoveel dingen willen doen… alle kleertjes (nog) een keer wassen, de laatste dingetjes voor zijn kamertje kopen, maar het allerliefste had ik nog een zwanger fotosessie willen doen, een aandenken aan die super bijzondere tijd, waarvan ik jarenlang gedacht had die nooit meer mee te zullen maken. En dat kon nu niet meer….
…en daar heb ik tot op de dag van vandaag spijt van!
Zoals je begrijpt had ik graag een foto bij deze blog geplaatst, maar ik heb ‘m simpelweg niet…
